Zuid Afrika

Een nieuw reisverhaal maar dit keer alweer uit een ander land: Zuid Afrika. Ondertussen ben ik alweer een weekje hier en heb ik alweer van alles meegemaakt. 

Vorige week vrijdag veelte vroeg vertrokken vanuit Eindhoven richting Schiphol. Op Schiphol mijn koffer ingecheckt en begon het afscheid nemen. Philip had een tentamen waardoor hij eerder terug moest met de trein. Pfff op dat moment dacht ik wel. Had ik niet gewoon maar 1 keer kunnen gaan. Had er helemaal geen zin meer in. Maar goed heel wat tranen later moest ik ook nog afscheid gaan nemen van mama, papa en Lonneke. Hoppa daar ging ik weer. Toen kwam toch het moment dat ik door de paspoortcontrole moest en afscheid heb genomen voor de komende maanden. Heel gek, ik zit hier pas een week maar het lijkt al veel langer. 

In het vliegtuig zat ik gezellig langs Milou. Het eten in het vliegtuig was dikke prima. Pasta en pizza wat wil je nog meer? Tijdens de vlucht werd er omgeroepen of er een arts aanwezig was in het vliegtuig. De reden waarom werd niet gezegd maar hier kwamen we later toch achter. Een man had een hartaanval gekregen en was overleden. Dit was zo gek om te horen. Toen we geland waren moesten we daarom ook een half uur blijven zitten en mochten het vliegtuig niet uit tot die man eruit was gehaald. Het voelde ook heel gek. Toen we uit de slurf van het vliegtuig kwamen zagen we hem ook de ambulance in worden gereden. Een gek begin van mijn Zuid Afrikaanse avontuur.

Op het vliegveld werden we opgehaald door kennissen van Robyn. Zij wonen al hun hele leven in Zuid Afrika en de eerste nacht mochten we bij hun overnachten. Alle koffers werden achter in de pick up truck geladen en wij propten ons met zijn vieren op de achterbank. Dat auto proppen is niet iets wat ik de afgelopen weken nou heel erg had gemist maar het voelde wel meteen weer van owja zo gaat dat hier.

Ik had deels verwacht dat Kenia wel een beetje op Zuid Afrika leek maar zo op het eerste gezicht was dit totaal niet zo. Ik had net zo goed in Amsterdam of Amerika kunnen rijden. De huizen waren allemaal groot en de straten zijn hier gewoon van asfalt en niet zoals in Kenia van zand. 

Na een nacht met weinig slaap zijn we eerst ergens gaan ontbijten met de vriendin van Robyn. In een grote overdekte supermarkt hadden ze echt alles. De komende maanden kom ik zeker niks te kort denk ik. Wat mij opviel was dat hier veel mensen gewoon op blote voeten lopen. Door het winkelcentrum, op straat en gewoon overal. Heel gek vond ik dit.

Na het ontbijt zijn we de koffers gaan halen en richting onze appartementen gereden. Helaas kregen we daar te horen dat mijn kamer dubbel geboekt was en ik er dus niet in kon. Een beter begin had ik niet kunnen bedenken… na een aantal telefoontjes werd de huisbaas erbij gehaald en ze vertelde dat ik morgen (zondag) de kamer in zou kunnen. Zondag werd maandag, maandag werd dinsdag en dinsdag werd woensdag. Op woensdag kon ik pas mijn eigen kamer in. Ik heb die andere nachten bij Milou op de kamer geslapen maar erg praktisch was dit niet want hier was eigenlijk gewoon de ruimte niet voor. We konden onze koffers niet uitpakken terwijl we maandag wel begonnen met stage. Ook kwamen we er al snel achter dat de huisbaas niet zo goed haar best deed en de verhalen een beetje omdraaide. Op dit moment heb ik dus gelukkig mijn kamer en is het prima maar het was wel jammer om zo te starten.

We delen het appartement met 4 mensen. Milou en ik en twee Duitse jongens. Er bevinden zich 24 van deze appartementen in het complex. Allemaal hebben ze 4 kamers, 2 badkamers, een keuken en een woonkamer. 

De jongens waren in het begin niet erg enthousiast over onze komst. Gelukkig trekken ze nu een beetje bij en verloopt het contact steeds beter. Ondertussen hebben wij kastjes in de keuken en een badkamer geclaimd. Aangezien deze heren niet de schoonste zijn is het wel prettig om samen met Milou een badkamer te delen.

Afgelopen maandag begon de stage met een kennismaking. Nog niet helemaal uitgerust maar wel benieuwd en nieuwsgierig naar mijn stage richting Kayamandi gegaan. 

Na de korte kennismaking op het kantoor van Prochorus werden we meegenomen voor een rondleiding door Kayamandi. Kayamandi is het township waar ik in de ochtenden crèches ga ondersteunen. In het begin van de rondleiding liepen we vooral door het rijke deel van het township. Op dat moment vond ik het erg nog goed uitzien. De huizen waren groot, hadden veel ruimte en waren gebouwd van steen. Aangekomen bij de shags in het township was het totaal anders. Mensen wonen hier dicht op elkaar in golfplaten huisjes. Het contrast tussen de rijke en de armere mensen in het township vind ik best gek om te zien. De families die er van het begin af hebben gewoond hebben het er het beste. Wat ik wel goed vond om te zien is dat de overheid tussen de shags toilet, was en watervoorzieningen bouwt. Met een aantal families deel je dan een toilet. Het water dat ze daar pakken is gratis. Wat wel weer gek is dat de mensen in een shag een schotel op hun dak van het huisje hebben. Hier hebben ze dan wel weer geld voor.

In de middagen lopen we stage in Jonkershoek. Het project in Jonkershoek is totaal anders. Kinderen komen na school hiernaartoe en krijgen bijles en hebben de ruimte om hun huiswerk te maken. Ook is het de bedoeling dat we hier gaan mountainbiken met de kinderen. Ik kan je zeggen dit is totaal geen straf want het is hier zo ontzettend mooi.

Wat ook even wennen is, is dat de stroom hier regelmatig voor 2 of 3 uur uitvalt. Er is dan niet genoeg stroom voor het hele land waardoor sommige gebieden worden afgesloten. Heel raar. Zo kwamen we woensdagavond terug van stage en was er geen stroom. Koken gaat dan helaas ook niet aangezien we elektrisch koken. Toen maar het centrum in gegaan in de hoop dat daar iets open was om te eten maar het merendeel is dan ook gesloten. 

Op dinsdag zijn we een ochtend gaan kijken bij een playgroup. Dit kun je een beetje vergelijken met de peuterspeelzalen in Nederland. De ouders die hun kinderen hoeven bij deze crèche hier niet voor te betalen omdat ze te arm zijn. Op deze manier worden hun kinderen toch gestimuleerd voordat ze naar de basisschool gaan. In plaats van dat de kinderen zelf mogen kiezen wat ze doen spelen ze allemaal met dezelfde duploblokken. Ook worden ze beperkt in hun ruimte en moeten ze op de mat blijven zitten. De rest van de ochtend bestaat vooral uit niks doen. Kinderen worden aan tafeltjes gezet en moeten vooral lang wachten voordat ze ergens mee kunnen beginnen. Als ze dan eenmaal begonnen zijn duurt de activiteit vaak maar 5 minuten. Ook kunnen ze niet allemaal tegelijkertijd knippen maar moeten ze een voor een bij de leidster komen en die helpt hun dan met knippen. En de rest van de kinderen moet dan maar gewoon blijven wachten.

De toiletmomenten gaan hier ook net iets anders als in Nederland. De meisjes mochten op het toilet plassen terwijl de jongens midden in de ruimte even in een emmer gingen plassen. Tja zo kan het dus ook.

Op woensdag en donderdag kwamen ik en Jolijn samen terecht in een van de crèches waar we stage gaan lopen. Toen ik bij de creche aankwam moest ik toch wel even slikken. Nadat ik de playgroup had gezien was ik hier totaal niet op voorbereid. Ik schrok er zelfs een beetje van. In een ruimte van 15 m2 zaten 26 kinderen in de leeftijd van 0 t/m 5 jaar. Er lagen matjes op de grond waar een aantal kinderen op lagen te slapen, kinderen waren aan het huilen en er was amper bewegingsruimte. Dit komt omdat er in de hoeken stoeltjes en tafeltjes staan opgestapeld, er een grote koelkast staat en overal tassen liggen rondgeslingerd. Kinderen hebben amper speelgoed om mee te spelen en zijn daarom vooral met elkaar bezig. Duwen en trekken aan elkaar is hier schijnbaar heel normaal. Omdat de leidster maar alleen is doet zij al het werk. Eten geven aan de kinderen, verschonen en eigenlijk allerlei dingen waardoor er niks met de kinderen word ondernomen. Ze zitten daar de hele dag maar een beetje niks te doen. Als er een kind huilt word hier maar weinig aandacht aan besteed. De kinderen kietelen en een beetje gek doen zorgt al voor veel blije gezichtjes. Ze genieten van alle aandacht die je ze geeft. 

Op donderdag werd er een poging gedaan om met de kinderen te kleien. Voor hier heel normaal dat kinderen dat op 2/3 jarige leeftijd kunnen maar daar wisten ze niet wat ze ermee aan moesten. En als ik ze dan een beetje aanspoorde om er gewoon op te slaan en plat te drukken werden ze gecorrigeerd omdat dat niet mocht. Dit wordt een hele uitdaging de komende maanden. Ook omdat deze kinderen alleen maar Xhosa spreken en geen Zuid Afrikaans. Dat is jammer omdat we dat wel kunnen verstaan. Op het project in Jonkershoek spreken de kinderen wel goed Engels en Zuid Afrikaans waardoor de communicatie daar wel goed verloopt.

Vrijdag stond in het teken van het huren van een auto. Voor beide projecten is het belangrijk dat we een auto hebben. In Kayamandi is het belangrijk om een auto te hebben vanwege de veiligheid en het project in Jonkershoek is te ver om te fietsen. 

Toen de auto was gehuurd vertrouwde iedereen mij om als eerste achter het stuur te kruipen. Links rijden is toch wel even wennen moet ik zeggen. Al is het niet echt het rijden maar meer het schakelen. Soms wilde ik gaan schakelen en gooide ik mijn rechterhand tegen de deur aan. Wel is het echt super scheur bakkie. Chevrolet spark lite J vroem vrooeeeeem here we come. We hebben diezelfde dag ook gelijk wat rondgecruised en richting Fransschoek gereden.

Zaterdag kon de auto natuurlijk ook niet stil blijven staan en zijn we met zijn drieën richting het strand in Strand gereden. Lekker handig al die plaatsnamen die hetzelfde heten als waar ik heen wil J. Het waaide behoorlijk maar het was echt heerlijk aan het strand. En zooooo mooi. Blauwe zee en de bergen achter je. Dat komt wel goed hiero!

Morgen weer een nieuwe dag hier in het prachtige Zuid Afrika. Afgelopen week veel indrukwekkende indrukken opgedaan en komende week staat weer vol van nieuwe indrukken. Ik geniet hier ondertussen wel van het heerlijke weer voor jullie.

Bye!